Puck

Zondag 21 december 2014 heeft Puck na meer dan 20 jaar muziek gedraaid te hebben  afscheid genomen van de 50plusminus.

Klik hieronder om de intro video van het interview met Puck aan- of uit te zetten.

‘Mijn grootste voldoening was een lege dansvloer helemaal vol krijgen’.

En dat Puck inderdaad veel te vertellen had bleek wel tijdens het interview dat ik met haar gehouden heb in Delft in het huis van mijn broer Ton.  Ik had tien vragen voorbereid zodat ik aan de hand daarvan haar leven – dat voor een heel groot deel toch ten dienste stond van de ‘vrouwenwereld’ uit de doeken kon doen.
Voor ons beiden was het behalve een informatieve ook een leuke dag met een heerlijke afsluitende Indische lunch bij Romy’s Corner in Den Haag.

Pucks verhaal over haar kennismaking met de vrouwenliefde begint op 38-jarige leeftijd als ze ineens ontdekt straalverliefd te zijn op een vrouw en niet weet wat ze hiermee aan moet!

Ze vertelt:
‘Op dat moment was ik getrouwd en moeder van twee kinderen. Aanvankelijk kon ik hier niets mee. Je voelt je vreemd van binnen, je durft het niet te laten merken en je wilt het allemaal platonisch houden. Je denkt dat dit alleen jou overkomt en niemand anders!! Maar daardoor voelde ik me ook weer schuldig t.o.v. mijn echtgenoot die totaal niet op de hoogte was van mijn plotselinge gevoelens. Dit vond ik uiterst onprettig en ik wist dat ik ook hierin mijn eigen verantwoordelijkheid moest nemen en dat deze verliefdheid consequenties zou hebben voor ons allebei. Met een uiteindelijke scheiding in het vooruitzicht heb ik het hem dan toch op een zeker moment verteld.

Hij was natuurlijk in het begin geschokt en verdrietig en later ook verbitterd. Hij had zich zijn leven zo anders voorgesteld. Ons leven bestond destijds uit werken, werken en nog eens werken, we kochten samen een veel te groot en te duur huis, knapten dat zeven jaar lang samen op en toen het klaar was werd ik verliefd en let wel…. op een vrouw! Bijna al mijn kennissen – en we hadden er zo’n veertig, vijftig- ben ik in die tijd kwijt geraakt. Want ja, ik was de boosdoener natuurlijk… Toch hielden we regelmatig contact met elkaar vanwege de kinderen. Als hij dan op verjaardagspartijtjes kwam verbaasde hij zich over het feit dat er zulke mooie vrouwen op bezoek kwamen en hoe ik daar toch aan kwam. ‘Ja ze zitten natuurlijk niet op de stoep te wachten, je moet wel zelf in actie komen’, was mijn antwoord. Gelukkig hertrouwde hij na tien jaar en pas toen werden mijn schuldgevoelens bij me weggenomen, ik kon verder met mijn eigen leven.
Mijn coming-out was dus best heftig en ik vind dat dit voor deze tijd ook nog steeds opgaat. De schijntolerantie in Nederland viert nog steeds hoogtij. Het wordt pas acceptabel als er iets in de eigen leefomgeving gebeurt. Als er b.v. een eigen kind uit de kast komt dan wordt dit wel geaccepteerd.

Om het verhaal te vervolgen, na mijn scheiding in 1978 ben ik twee jaar alleen gebleven met mijn kinderen. Toen ik 40 jaar was ontmoette ik mijn eerste vriendin waarmee ik kort daarna ben gaan samenwonen en waar ik tien jaar een relatie heb gehad. In die tijd -jaren tachtig- hoorde ik dat er een soort van huiskamerbijeenkomsten gehouden werden in Den Haag bij Riet Hustinx en haar vriendin. Bijeenkomsten voor vrouwen die van vrouwen houden. Dit was een verademing voor me, ik zag andere vrouwen die dezelfde gevoelens hadden!!

Die huiskamerbijeenkomsten ontgroeiden letterlijk de huiskamer en er werd toen gezocht naar een nieuwe locatie die ook gevonden werd. Daarna werden advertenties geplaatst in diverse kranten om meer vrouwen aan te trekken. (Deze Riet Hustinx was trouwens ook de oprichtster van de regio Den Haag van Groep 7152). Na een half jaar ben ik met mijn vriendin naar die nieuwe locatie toegegaan. Er was daar een gezellige ruimte, een prachtige dansvloer, er was een DJ die af en toe een plaatje opzette en af en toe ook weer wegliep maar…. niemand danste!’

Ik vroeg aan Riet ‘Wat is eigenlijk de bedoeling van deze muziek’? Waarop Riet antwoordde: ‘Er zou gedanst moeten worden, maar dat doet niemand’.
‘Ja maar dan moet er natuurlijk wel muziek zijn die uitnodigt om te gaan dansen’, pareerde ik. ‘Nou, als jij denkt dat jij het beter kunt ga je gang’, zei Riet toen. Natuurlijk wilde ik het wel proberen, maar ik had het nog nooit gedaan. Vervolgens liep ik het podium op en vroeg aan de dame die de muziek draaide, ‘Hoe doe je dat die muziek draaien en zo. Zou je het leuk vinden als ik je kom helpen’? En daar is het dus allemaal mee begonnen. Zeg maar dat ik vanaf de jaren tachtig in Den Haag ben gaan draaien. Ik heb dat ettelijke jaren met veel plezier gedaan.

Vanaf de oprichting van de 50pl(min)us-groep door Hens van Rijswijk in 1994 draaide ik vervolgens afwisselend in Den Haag en in Utrecht. We kunnen wel zeggen dat ik in alle regio’s van de Landelijke 7152 heb gedraaid, behalve in de regio Assen. Ik sjouwde overal heen, alles in mijn kleine autootje. In het begin met twee cassetterecorders met een koffer met allemaal bandjes. Daarna volgde de platenperiode met pick-ups, koffers vol met platen en zware eigen boxen, statieven, allerlei technisch gereedschap, snoeren, versterker en mengpaneel. Alles opstellen, geluid regelen. Dan de hele middag/avond draaien met weinig of geen ingelaste rustpauzes, na afloop alles weer afbreken in de auto laden en thuis gekomen de boel weer opruimen.
Gelukkig kwam er wat vervoer betrof wat verlichting toen de cd op de markt verscheen. Ik hoefde geen zware boxen meer mee te nemen, wel twee CD spelers en twee of drie koffers met CD’s. (Alles zelf betaald want zo gaat dat voornamelijk in onze vrouwenwereld, er is nooit ergens geld voor of alles moet zo goedkoop mogelijk!) Nu, in het computertijdperk met gedownloade muziek en een laptop is het vervoer in vergelijking met vroeger natuurlijk helemaal peanuts geworden.

Mijn grootste hobby was om een lege dansvloer vol te krijgen (en vol te houden!)
Ik moet zeggen dat ik dit vrijwilligerswerk al die jaren toch met veel liefde en plezier gedaan heb: Vrouwen een plezierige dansmiddag bezorgen op een plek waar ze zich zelf kunnen zijn in een veilige omgeving. Het is ongelooflijk, hoeveel positieve energie je ontvangt als een dansmiddag/avond ‘staat als een huis’! Het was ook prettig dat vrouwen je op den duur gingen herkennen en je blij begroetten. Tijdens een vakantie op Lesbos kwamen we een grote groep vrouwen tegen (ik draaide in die tijd ook veel in Amsterdam) toen ik ineens hoorde roepen: ‘Heee, dat is de DJ van Amsterdam’, wat ik wel een beetje grote eer vond maar inderdaad op veel plaatsen was ik regelmatig present.
Op een keer kwam er aan het begin van de middag een beetje verlegen vrouw naar me toe. Het was nog erg rustig en ze danste in haar eentje op alle muziek die ik draaide en ze zei: ‘Ik denk altijd dat je de muziek speciaal voor mij draait…….’

Terugkijkend naar het verschil in dansstijlen dan was er vooral in de beginperiode veel aandacht voor het klassieke stijldansen. Quick-step, Engelse wals, Tango , Foxtrot maar ook de Latijns-Amerikaanse dansen zoals de Cha-cha-cha, Rumba en de Bolero. Er was in die tijd een vrouwenpaar dat zo prachtig de Paso Doble danste dat alle anderen gingen zitten om naar dit paar te kijken. Ze kregen een luid applaus na afloop! Later op de avond ging ik dan over op de popmuziek ‘van toen’ met artiesten zoals: Cliff Richard, Tina Turner, Elvis Presley, Aretha Franklin etc..  De zestiger jaren muziek was erg in trek en dat is hij nu nog steeds. Het ‘losse’dansen is meer van deze tijd, alles kan!!

Een erg vermakelijk voorval van vroeger herinner ik me ook nog goed. De dansvloer was compleet gevuld toen ik het nummer ‘Think’ van Aretha Franklin draaide. Opeens gingen alle lichten uit, de muziek stopte!! STROOMSTORING!! Natuurlijk paniek bij mij, maar wat gebeurde er……
Iedereen pakte direct haar aansteker (men rookte in die jaren gewoon in de zaal) bewogen ritmisch het vlammetje en zongen uit volle borst gewoon verder. Lachen! Na vijf minuten sprong het licht weer aan en er klonk een klaterend applaus vanaf de dansvloer. Zoiets vergeet je niet licht!

Ook een belangrijk moment in mijn loopbaan was de oprichting van 50 Pl(min)us in 1994 in een zaal van Hotel Smits te Utrecht. Hens van Rijswijk (de oprichtster) en een vriendin van haar hadden via de telefoon (er was nog geen e-mail) vrouwen gebeld met het verzoek naar Hotel Smits te komen om een groep op te richten voor de oudere lesbo. Als de gebelde vrouw geïnteresseerd bleek werd haar gevraagd ook weer anderen te bellen met dezelfde vraagstelling. Zo kon het gebeuren dat er op de eerste bijeenkomst zo’n vijftig vrouwen bijeen waren voor de oprichting. Ze pasten precies in de zaal die hiervoor was afgehuurd bij Hotel Smits! Hens liet direct weten dat ze niet van plan was om de kar alleen te trekken en vroeg om meer ondersteuning. Die kreeg ze van Anneke Pen en Melisande Smitshuizen. Na Hens zijn er nog wel vijf voorzitters geweest – waaronder Maria Schröder – voordat Marian Bekker in 2004 begon. Vanaf de start heb ik de muziek verzorgd. In eerste instantie was er nergens op gerekend, ik stond in een hoekje van de foyer met een cd-spelertje te knoeien maar toch werd er vanaf het prille begin op gedanst.

Grappig is ook te vermelden dat ik in Hotel Smits mijn huidige partner Maria Schröder heb ontmoet, met wie ik nu al vijftien jaar een relatie heb. Maria had zich aangemeld bij Hens met de mededeling: ‘Ik wil die muziekdame wel gaan helpen bij het draaien van de muziek’. Ze vertelde er toen niet bij dat ze eigenlijk die dame zelf ook wel zag zitten!! Enfin, we hebben drie jaar als collega’s naast elkaar staan draaien zonder dat er ook maar enige sprake was van een relatie.

Aanvulling Vera: maar toch …. zal de muziek ook hier weer haar steentje aan bijgedragen hebben.

Lieve Puck, hierbij bedanken wij je allemaal (Stuurgroep en alle vrijwilligers) nogmaals via onze site 50plusminus voor al je ongelooflijke en belangeloze inzet voor de vrouwenwereld.

We hebben op 21 december officieel je afscheid gevierd in ‘De Grote Catacomben’ in Utrecht. Ik vind het daarnaast ook – zeker in deze tijd – de moeite waard om jouw levensverhaal nog eens voor al onze lezers zwart op wit op papier te zetten. Vrouwen van jouw kaliber, die zich jarenlang met al hun energie hebben ingezet om het uitgaansleven voor lesbische vrouwen veiliger en leefbaarder te maken, zijn met een lantaarn te zoeken: DANK JE WEL!!

Vera.

Gedicht van José van Zutphen

Voor Puck

Een leven zonder muziek
is als ’n schip zonder water

Een disco zonder dynamiek
als ’n waterval zonder geklater

Een dans zonder ritmiek
als ’n uitbundige lach zonder geschater

Een gezicht zonder mimiek
als ’n verkeerde grap zonder ‘n flater

Maar een dj met ’n veelzijdige smaak
die ’n feest weet op te bouwen
is als ’n schot in de roos en dus raak
dat weten al deze swingende vrouwen-vrouwen

Daarom voor jou dit gedicht geschreven
om je poëtisch voor alles te danken
een mooie tijd in je verdere leven
laten we klinken op jouw kleurrijke klanken.

José
21 december 2014