Net voor kerst werd aan Mieke het erelidmaatschap van 50 Plusminus uitgereikt. Op 3 januari heeft Vera, onze voorzitter, een uitgebreid gesprek met haar.
Mieke, hoe is het destijds allemaal begonnen bij jou, hoe kwam jij in de vrouwenwereld terecht??
Begin jaren tachtig werd ik verliefd op een getrouwde vrouw, al ging dat allemaal nog heel bedekt. Via een vrouwenkoppel maakte ik daarna kennis met het COC en de destijds zeer bekende “Roze Wolk” in Utrecht. Op een gegeven moment heb ik het adres gekregen van 7152 en ik moet je zeggen, dat ik me daar direct veel beter thuis voelde. Natuurlijk viel er toen héél veel op zijn plaats, héél veel werd me toen duidelijk.
Vervolgens heb ik een vrouw ontmoet die bij ons kwam werken als studente. Ze kwam als vervanging van haar huisgenote. “Ja….en oooh… dat is ze…”. Dat was de reden dat ik mijn huwelijk beëindigde, kindertjes onder de arm nam en vertrokken ben.
Mijn ex vond het afschuwelijk. Hij heeft altijd gezegd: Was maar op een vent verliefd geworden, dan had ik nog kunnen strijden maar nu kan ik niks. Het is een hele nare tijd geweest. Familieleden die me belden en zeiden: “Lees maar wat er in de Bijbel staat, je hoort je man te volgen..”. Op het laatst had ik nog zes mensen over waaronder – héél bijzonder – mijn schoonouders! Die zijn altijd blijven komen. Mijn ex vertrok al snel na de scheiding met zijn nieuwe partner naar het buitenland waardoor ik de kinderen meerdere jaren alleen bij me had.
Het was een gigantische “opruiming”, ik begon weer met een schone lei. Ik ben halve dagen gaan werken en daarnaast ben ik een administratiekantoor begonnen, dat kon ik nl. ’s middags en ’s avonds thuis doen. Ik wilde géén alimentatie, want ik was zelf weggegaan, dan moest ik het geld ook maar zelf bij elkaar zien te sprokkelen. En wat mijn kinderen betreft… ik zou ze voor geen goud willen missen!!!
Ik ben begonnen als administrateur op een tandtechnisch laboratorium, een tijd ben ik personeelsfunctionaris geweest, heb daarna bij de de sociale werkvoorziening in de financien gewerkt en uiteindelijk ben ik daar praktijkbegeleider geworden, omdat ik met mensen wilde werken en niet langer met cijfers. Daardoor had ik mijn eigen vrijheid en zelfstandigheid. Als lesbische vrouw heb je zoveel stappen gezet, dat je geleerd hebt om voor jezelf te knokken, ook in je baan. Uiteindelijk heb ik daardoor ook een fijn pensioen.
In relaties was ik meer een vrijbuiter. Maar ja, het is gegaan zoals het gegaan is, zal ik maar zeggen. Ik heb er vrede mee. Heerlijk thuis nu met mijn katten en het regelmatige bezoek, waar ik erg blij mee ben.
Voor mij voelt 50plusminus nog steeds als het “oude” 7152. Ik wil ook graag dat het zo is en blijft. Zo leuk, dat ik door het Erelidmaatschap weer regelmatig gebeld wordt door mensen zoals Puck en Riet die ik nooit meer gezien of gesproken had.. Ja en niet te vergeten Maria Schröder, waar ik zo goed mee overweg kon…
Werkzaamheden voor 7152
In de jaren tachtig ben ik bij Cunera binnengestapt, vond het doodeng en zag daar 300 vrouwen met elkaar dansen. Overweldigend vond ik dat!! Ik wist niet wat ik zag. Er was daar een vacature voor een barvrouw. Heb me daarvoor direct aangemeld en kon vanaf mijn plek alles zien en volgen. Daar hadden ze ook nog speciale tafeltjes voor opvang. Tot we naar de Vereniging gingen op de Mariaplaats.
Zeven jaar heb ik vervolgens de Amarant verstuurd met behulp van mijn twee zonen, die dan en zakcentje konden verdienen. 600 Amaranten werden toen nog verstuurd. Mijn zonen plakten daar dan stickertjes op en sloten de witte enveloppen met een plakbandje.
Toen de 50plusminus opgericht werd, probeerde ik daar eens binnen te komen. Maar toen riepen ze al van verre “Die is nog helemaal geen vijftig…”! Dan mocht je ook niet naar binnen..
Later toen de 50plusminus in hotel Smits zat, ben ik penningmeester geweest. Maria en ik hebben ook nog een jaar in Arnhem achter de bar gestaan, maar het COC vond dat niet zo leuk, we hadden te veel succes. Na een jaar was dat dus weer over.
Met Maria heb ik zo’n drie jaar De Landelijke 7152 mogen doen. Maria en ik waren een goed team samen.
Nu doe ik alleen de website van de 50plusminus nog. Als je kijkt hoe 30 vrijwilligers zorgen dat 30 andere vrouwen een fijne middag en avond hebben, dan heb ik daar een énorm respect voor. Ik hoop dat andere vrouwen dit in de toekomst ook zullen blijven volhouden.
Ik vind mezelf geen groepsmens. Ben het liefst actief bezig: Achter de bar staan, bonnen verkopen en ik was natuurlijk ook coördinatrice van de “Tafeldames.” Herinner mezelfs nog, dat ik zo’n vijftien jaar geleden nog in De Grote Catacomben achter de bar heb gestaan. Dus ja…. ik ben als je het zo bekijkt actief geweest op allerlei fronten.
Nu ik meer aan huis gebonden ben, kijk ik met veel plezier en liefde terug op 38 jaar 7152. Daar waar mijn omgeving me ooit liet vallen, ben ik opgevangen door de Groep. Daar mocht en kon ik mijzelf zijn. Vrijwel ieder jaar ben ik naar de kerkdienst van de Roze Zaterdag geweest en iedere keer stond ik daar met tranen in mijn ogen. Niet geaccepteerd worden zoals je bent is vreselijk. Ook na al die jaren.
En nu met de Nashville-verklaring (het orthodoxe anti-homo en transgender manifest overgewaaid uit het conservatieve deel van het Amerika van Trump) krijgen we in 2019 opnieuw te maken met openlijke afwijzing. Daarom is het belangrijk dat de 50plusminus er is en blijft bestaan, dat we om elkaar heen kunnen staan in liefde en zorg.
Lieve Mieke, bedankt voor dit interessante en openhartige interview!
Vera Buitinga, voorzitter